Kerstkaarten 2023
Eindelijk binnen na 6 weken.
We kunnen zien dat ze al 4 weken in Nederland rondzwerven bij douane en post.
De kinderen hebben zo hun best gedaan!
Er zitten hele mooie kaarten bij.
Kort verslag van bezoek Moldavië van commissielid J. de Jong
Zaterdagmiddag vanuit Schiphol met Flye One vertrokken.
Met vertraging aangekomen in Chisinau en uiteindelijk met een leenauto bij Tudors zuster aangekomen.
Ze woont met man en drie kinderen in Periceni een dorpje vlak bij de stad Calarasi.
We zaten om 23 uur (22u NL) aan tafel voor een heerlijke maatijd met gebraden konijn en rijstballetjes in blad en allerlei andere Moldavisch lekkernijen.
Lees hier.... het verdere verslag en bekijk de foto's
Kerstfeest met de kinderen in het Kom & Zie-huis
Luister en kijk hier... mee
Kerstkaarten 2022 gemaakt door de kinderen van het Kom & Zie-huis
Kerstkaarten 2021 gemaakt door de kinderen van het Kom & Zie-huis
10 jaar ‘Kom & Zie’ op afstand dichtbij!
De kinderen van Kom en Zie hadden een prachtige dans voorbereid, samen met het team! Het was super goed geoefend, en prachtig en ontroerend om te zien hoe ze dit heel synchroon uitvoerden met elkaar!
https://youtu.be/pGUbKbQ3qDM
Kerstkaarten 2020 gemaakt door de kinderen van het dagcentrum.
Ze zijn wat later aangekomen door problemen met de post.
Kerstfeest in het Kom & Zie dagcentrum
Verslag Kom & Zie-avond 1 november 2019
Niet minder dan 160.000 Moldaviërs verlaten per jaar hun land. Mensen die in Moldavië blijven en werk hebben, verdienen vaak een hongerloon. De Moldavische politiek is een chaos.
Dat vertelde Thony Imthorn (34) vrijdagavond in kerkelijk centrum Eben-Haëzer in Woudenberg. Hij sprak daar voor zo’n zestig mensen op uitnodiging van de commissie Kom & Zie. Imthorn –in het dagelijks leven muziektherapeut en werkzaam in het speciaal onderwijs– was in de herfstvakantie nog in Moldavië. Met dertien mannen heeft hij daar een week houtgehakt. De ‘oogst’ ging naar kwetsbare mensen in het land. Zo zitten ze er ’s winters hopelijk warmpjes bij.
Imthorn komt sinds 2012 in het land en heeft zijn hart eraan verpand. Na twee zomers kinderkampen leiden in Moldavië, groeide bij hem het verlangen om meer voor de armste mensen van Europa te kunnen betekenen. Als student kreeg hij het voor elkaar om zijn afstudeeropdracht in Moldavië te doen. Nadat hij voldoende financiële middelen bij elkaar had gekregen, heeft hij er een jaar gewoond. Met en voor kinderen met een beperking maakte hij muziek. Menig kind kreeg zo voor de eerste keer een muziekinstrument in handen.
Vrouwenhandel
Moldavië heeft veel problemen. Om die te vergeten, grijpt menig Moldaviër naar de fles. Daardoor komt huiselijk geweld relatief veel voor. Ook met vrouwenhandel heeft het land veel te stellen. Ondanks alles heeft het volk een mooie cultuur, zei de inwoner van Baarn, die eerder dit jaar trouwde met een Moldavische. Velen werken voor kortere of langere tijd in het buitenland. Elke maand sturen ze dan geld naar hun familie die is achtergebleven. Als ze voldoende geld hebben gespaard om een woning te kunnen bouwen –daarvoor volstaat circa 20.000 euro–, komen ze terug.
Helaas blijven velen ook in het buitenland, zei Imthorn. De politiek typeerde hij als “chaos, chaos, chaos.” Het parlement kijkt naar Europa, de president naar Rusland. De politieke stabiliteit die een land nodig heeft, is ver te zoeken.
Zelfredzaam
De commissie Kom & Zie blikte vrijdagavond ook terug op haar in mei gemaakte reis naar Moldavië. Voorzitter Aalt van Veluw vertelde over de uitdagingen waarvoor de commissie staat. Gezocht wordt naar mogelijkheden om dagcentrum Kom & Zie financieel meer en meer op eigen benen te laten staan. Het zou mooi zijn als in Moldavië eigen inkomsten kunnen worden gecreëerd. Vanuit de Kom & Zie-commissie wordt bekeken hoe projecten die werk en inkomen generen, kunnen worden opgezet en gefinancierd.
Aalt zei dat het denkproces nog in volle gang is. Hij benadrukte dat het een misverstand is om te denken dat de commissie wel met minder geld toe kan. “Om op lange termijn het Kom & Zie-huis zelfredzaam te laten zijn, kan het zomaar zijn dat we op korte termijn misschien juist meer financiële middelen nodig hebben. Daarnaast zullen we ook in de toekomst nadrukkelijker onderzoeken waar financiële ondersteuning vanuit Nederland noodzakelijk is.”
Impressie Moldaviëreis
„God heeft jullie gestuurd”, brengt de vrouw met een betraand gezicht uit. Overstelpt van dankbaarheid accepteert ze het voedselpakket. Man- en zoonlief dragen krukjes naar buiten, want de familie staat erop dat alle gasten even kunnen zitten. Welkom in Moldavië.
Van 16 tot en met 21 mei bezoeken acht gemeenteleden het dagcentrum Kom & Zie in Orhei. Wie voor het eerst in Moldavië is, wordt geraakt door de slechte leefomstandigheden waarin een deel van de bevolking woont. Maar ook wie er al eerder was, wordt weer met de neus op de feiten gedrukt. Zeker kwetsbare mensen (lees: gehandicapten) hebben het zwaar in het armste land van Europa.
Indrukwekkend is de dag waarop we voedselpakketten uitdelen en zo een kijkje krijgen bij mensen achter de voordeur. Zo ontmoetten we een vader die voor zijn gehandicapte tweeling van 23 jaar zorgt. Zijn vrouw werkt in een hotel in Ierland om daarmee het gezin te kunnen onderhouden. Bij binnenkomst kruipen de twee op handen en voeten het tweepersoonsmatras op waarop ze het grootste deel van de dag doorbrengen. Aan de andere kant van de krappe kamer ligt een eenpersoonsmatras op de grond. Voor de vader. De geur in het huis is indringend. Mensonterend.
De twee 23-jarigen mogen nog dankbaar zijn dat hun vader overdag voor ze zorgt. Want veel andere gehandicapten worden aan hun lot overgelaten als vader en moeder moeten werken. Anderen worden gedropt in staatsinternaten, waar de opvang vaak kil en liefdeloos is. Gelukkig bezoeken we ook een internaat waar bestuurders en medewerkers wél hart voor hun cliënten hebben. In een gloedvol betoog vertelt de christelijke directrice wat er de afgelopen vier jaar in het internaat is veranderd en hoe zij anderen inspireert.
Zondag na de kerkdienst –waarin de commissie de gemeente Psalm 25 en Psalm 134 toezingt– gaan we naar een Nederlandse vrouw buiten Orhei. Zij woont al zo’n twintig jaar in Oost-Europa en vangt sinds een aantal jaren met haar man een zestal weeskinderen op. Dat is geen gemakkelijke taak. Het is bewonderenswaardig om te horen hoe het tweetal hieraan gestalte geeft en indrukwekkend als ze vertellen over hun Godsvertrouwen als moeilijke situaties op hun pad komen. Het balspel dat de kinderen met de volwassenen spelen, zullen ze niet snel vergeten. Het zal ook wel weer even duren voordat de kinderen opnieuw pizza zullen eten.
Een deel van de werkdagen brengen we door in het Kom & Zie-huis. We ontbijten met de kinderen –eten afwisselend rijstepap en griesmeelpap met ‘capsunes’ (aardbeien)–, gaan de lessen af die worden gegeven en doen mee met de activiteiten die stagiaires van scholen uit Orhei op het dagcentrum organiseren. Het is prachtig om te zien hoe het Kom & Zie-huis voor gehandicapte kinderen het verschil maakt!
De dagen in Moldavië vliegen. Voordat we het goed en wel doorhebben, is het weer tijd om naar Nederland te gaan. Met een hoofd vol indrukken stappen we op het vliegtuig.
Terug in Nederland proberen we al onze ervaringen een plekje te geven. Hoewel er positieve zaken te melden zijn uit de voormalige Sovjetstaat, zijn er ook ontwikkelingen die somber stemmen. Moldavië ís arm en blíjft arm. Het politieke klimaat is zodanig dat veelbelovende initiatieven in de kiem worden gesmoord en nooit tot bloei komen. Velen vinden het al heel wat als ze hun hachje kunnen redden. Een ding is ons wel duidelijk geworden: het Kom & Zie-dagcentrum kan voorlopig nog niet zonder hulp uit Nederland.